Yaz MutluluÄŸu

Kendimi bildim bileli en büyük hayalimdi çocuk sahibi olmak. Önce pko dediler, yıllarca tedavi gördüm, yetmedi kistlerden biri büyüdü, büyüdü, büyüdü ve patladı, iç kanama geçirdim, ölümden döndüm ve netice: yumurtalıklarımdan birini kaybettim! O kadar üzüldüm ki, evlenmeyi erteledim hep bir bahaneyle. Ne zaman evlenmeye karar verdim, eÅŸime evlenmeden önce ilk söylediÄŸim ÅŸey bu oldu.

Sonra evlendim, kurban olduÄŸum Allah nasip etti 3,5 ay sonra hamile olduÄŸumu öÄŸrendim. Tarif edilemez bir mutluluk. Ben ki saman alevi gibi hemen parlayan insan, bildiÄŸin Pollyanna gibi her tarafa gülücükler saçar oldum. Her gün dua ettim, saçı ÅŸöyle olsun, gözü böyle olsun, huyu güzel olsun, saÄŸlığı yerinde olsun, hayırlı evlat olsun… Allah her isteyene nasip etsin.

23.07.2017 hayatımın en güzel, en özel günü. BebeÄŸim, gülen yüzüm, Yaz’ ım doÄŸdu. Bam! Ä°lk tokadı yedim; sütüm yok. Var demiÅŸlerdi hâlbuki hastanedeyken. 3 gün boyunca durmadan aÄŸladı bebeÄŸim. 3. Gün sonunda hastaneye yatırdık vücut susuz kalmış, 3 kilonun altına düÅŸmüÅŸ. MeÄŸer sütüm hiç gelmemiÅŸ 3 gün aç kalmış yavrum. Mama baÅŸladık, yavaÅŸ yavaÅŸ toparlandı ama benim hala sütüm yok. Emziriyorum bebek aÄŸlıyor, sağıyorum gelmiyor. Bam! 2. Tokat geldi; “benim sütüm paçalarımdan akardı” demeler, “aa neden mama veriyorsun nasıl sütün olmaz” demeler daha neler neler. Yetersizlik duygusu baÅŸladı. Fındıklar, fıstıklar, bardak bardak sular, bitki çayları, sıcak kompres … 2 hafta sonra dünyaya kulaklarımı tıkayıp kendimi dinlemeye baÅŸladım ve sütüm geldi ama yeterli deÄŸildi. Mama ile takviye ettim. Sonra öÄŸrendim ki birçok kiÅŸi doÄŸduÄŸu günden beri sadece mama ile büyümüÅŸ, insanlar bunu sır gibi saklamış, hayır ne var yani sıktığınızda duvara fışkırmayan sütünüz yoksa… Çok ÅŸükür çözümü varmış. Demem o ki dünyanın sonu deÄŸilmiÅŸ mama vermek, tek ben deÄŸilmiÅŸim bebeÄŸine mama veren anne.

BebeÄŸim yavaÅŸ yavaÅŸ büyürken benim de haliyle dünyam tamamen deÄŸiÅŸti. Hafta sonları sabah 11’den önce uyanmayan ben günü 2 saat uykuyla geçirir oldum. Öyle ki, gece bebeÄŸimi emzirirken annem başımda beklerdi uyumayayım diye. Canım annem 2 saatte bir benimle kalktı geceleri. Öyle anlar oldu ki çaresizce bebeÄŸime boÅŸ gözlerle bakar oldum; ben ne yaptım, acaba erken miydi bebek için, belki de ben bebek büyütebilecek karakterde biri deÄŸilim vs. diye. Sonrasında, daha bebek dünyaya alışmadan, ben bebeÄŸe alışmadan bir sorun daha çıktı; annelerin korkulu rüyası: KOLÄ°K! Kendimi tanıyamaz oldum, insanlıktan çıkmıştım sanki. Uyumuyordum, saÄŸlıklı düÅŸünemiyordum, aÄŸlama krizleri geçiriyordum. Ä°stisnasız her akÅŸam 7’den gece 1’e kadar susmadan çığlık çığlığa aÄŸlayan bir bebe var. Kolik bitti bu sefer gece uyumamalar baÅŸladı. Evin koridorunda sabaha karşı 4’te mehter marşıyla bebek pışpışlamaya baÅŸladık dönüÅŸümlü. Uyku? Yine yok.

Sonra büyüdü kuzum 2 aylık olduktan sonra her ÅŸey rayına oturdu. Ben ona, o bana ve dünyaya alıştı. En sevilen, çok sevilen, ailenin en minik üyesi oldu. Åžimdi çocuÄŸumu hep “iyi ki doÄŸurmuÅŸum” diye seviyorum. Varım, yoÄŸum tüm hayatım onun. Hala çok sık uyanıyor gece, öyle ki bir keresinde saydım, gecede 17 kere yataktan çıktım, uyanmalarımı saymıyorum bile. Feda olsun, gocunmuyorum, ÅŸikayet etmiyorum, rahatsızlık bile hissetmiyorum. Annelik=delilik hali derlerdi, gerçekten öyleymiÅŸ. AkÅŸam eve geldiÄŸimde ellerini çırparak sevinip, koÅŸarak bacaklarıma sarılıyor. KonuÅŸamıyor daha kuzum ama gözünde görüyorum bana olan sevgisini. Çok saflar, çok masumlar, ce-e yaptığında bile kahkaha atan varlıklar bebekler düÅŸünsenize bakmaya kıyamazsınız.

Allah tüm yavrularımızı korusun.

Allah bana saÄŸlıklı, uzun ömür versin ki bebeÄŸimin büyüdüÄŸünü, mutlu bir hayatı olduÄŸunu görebileyim.

Amin.

Cihan TOPRAK YAPAR

Ä°nÅŸaat Uzman Mühendisi/Anne

Yorum yap