Hissediyorum ama anlatamıyorum

04.17 sabah okula gitme heyecanı ve hazırlıkları tamamlandıktan uykuya daldıktan yaklaşık 5 saat sonraydı. Bir titreme ile uyandık eÅŸimle, hafif bir sarsıntı diye düÅŸündük önce, sonra çatırtılar gelmeye baÅŸladı çocuklar “anne deprem oluyor” diye bağırmaya baÅŸladıklarında yanlarındaydık. Durmasını bekledik bir mola verdi sonra tekrar baÅŸladı. Kimine göre 80 sn. kimine göre 90 sn. yaÅŸayana göre ise saatler. BittiÄŸi anda montları arabaların anahtarını kapıp attık kendimizi dışarı. Tüm Adana sokaktaydı. “Adana böyleyse bir yerler gitti” dedim. Daha hiçbir ÅŸeyin farkında deÄŸildik çok tazeydi. EÅŸim doktor hastaneden haber geldi “Umut hocam 2 bina yıkılmış Adana’da” nasıl yani? EÅŸim hastaneye gitmesi gerektiÄŸini söyleyince biz de Kozan’a annemlere gitmeye karar verdik.

Korku filminde yaşıyor gibiydim. Durmayan yaÄŸmur silecekleri son hız çalıştırmama neden olurken direksiyona yapışmış, ÅŸokta olan ben karanlıkta uzun yol araç kullanmaya çalışıyorum. Bu yaÅŸadıklarıma kabus derken Kozan’a gidip televizyonu açtığımızda asıl kabusu o zaman gördüm. 3 yıl kaldığım, sokaklarında dolaÅŸtığım MaraÅŸ artık yoktu, bir zamanlar oturduÄŸum ev yıkılmıştı. MaraÅŸ’taki tanıdıklarımı arayamıyor, nasılsınız diye soramıyordum. MaraÅŸ, Adıyaman diye bahsediyorlar ancak Hataylı görüÅŸtüklerim Hatay’ın daha kötü olduÄŸunu, iki evden birinin yıkıldığını söylüyorlardı. Sonra ise Hatay’dan haberler akmaya baÅŸladı, olumsuz, kötü, yıkıcı haberler.

Tarihin en yıkıcı doÄŸal afeti diye bahsediliyor. BoÄŸazım düÄŸüm düÄŸüm saniyelerle yakalandığımız, yarım kalmış ya da hiç yaÅŸanmamış hayatlar. DüÅŸüncelerimi yönetemediÄŸim günlerdeyim. Ne düÅŸüneceÄŸimi bilemediÄŸim. Hangi kararın mantıklı hangi kararın mantıksız, neyin doÄŸru neyin yanlış olduÄŸuna karar veremediÄŸim. Kime neyi nasıl söyleyeceÄŸimi bilemediÄŸim. “Ä°çimde söylemek istediÄŸim çok ÅŸey var. Çok büyük ÅŸeyler. Bunları ifade etmenin yolunu bulamıyorum. Bazen öyle geliyor ki bütün dünya, bütün hayat, her ÅŸey içimde duruyor ve sözcüsü olmam için feryat ediyor. Hissediyorum ama anlatamıyorum.”* Sözleri bu satırları kaleme almamı saÄŸladı. Yazmak her zaman iyi geldi bana umarım bu da iyi gelir yaÅŸadığımız bu zor günlerde.

Adana’dan sevgilerle.

Manolya

* Martin Eden, Jack London