Hissediyorum ama anlatamıyorum

04.17 sabah okula gitme heyecanı ve hazırlıkları tamamlandıktan uykuya daldıktan yaklaşık 5 saat sonraydı. Bir titreme ile uyandık eşimle, hafif bir sarsıntı diye düşündük önce, sonra çatırtılar gelmeye başladı çocuklar “anne deprem oluyor” diye bağırmaya başladıklarında yanlarındaydık. Durmasını bekledik bir mola verdi sonra tekrar başladı. Kimine göre 80 sn. kimine göre 90 sn. yaşayana göre ise saatler. Bittiği anda montları arabaların anahtarını kapıp attık kendimizi dışarı. Tüm Adana sokaktaydı. “Adana böyleyse bir yerler gitti” dedim. Daha hiçbir şeyin farkında değildik çok tazeydi. Eşim doktor hastaneden haber geldi “Umut hocam 2 bina yıkılmış Adana’da” nasıl yani? Eşim hastaneye gitmesi gerektiğini söyleyince biz de Kozan’a annemlere gitmeye karar verdik.

Korku filminde yaşıyor gibiydim. Durmayan yağmur silecekleri son hız çalıştırmama neden olurken direksiyona yapışmış, şokta olan ben karanlıkta uzun yol araç kullanmaya çalışıyorum. Bu yaşadıklarıma kabus derken Kozan’a gidip televizyonu açtığımızda asıl kabusu o zaman gördüm. 3 yıl kaldığım, sokaklarında dolaştığım Maraş artık yoktu, bir zamanlar oturduğum ev yıkılmıştı. Maraş’taki tanıdıklarımı arayamıyor, nasılsınız diye soramıyordum. Maraş, Adıyaman diye bahsediyorlar ancak Hataylı görüştüklerim Hatay’ın daha kötü olduğunu, iki evden birinin yıkıldığını söylüyorlardı. Sonra ise Hatay’dan haberler akmaya başladı, olumsuz, kötü, yıkıcı haberler.

Tarihin en yıkıcı doğal afeti diye bahsediliyor. Boğazım düğüm düğüm saniyelerle yakalandığımız, yarım kalmış ya da hiç yaşanmamış hayatlar. Düşüncelerimi yönetemediğim günlerdeyim. Ne düşüneceğimi bilemediğim. Hangi kararın mantıklı hangi kararın mantıksız, neyin doğru neyin yanlış olduğuna karar veremediğim. Kime neyi nasıl söyleyeceğimi bilemediğim. “İçimde söylemek istediğim çok şey var. Çok büyük şeyler. Bunları ifade etmenin yolunu bulamıyorum. Bazen öyle geliyor ki bütün dünya, bütün hayat, her şey içimde duruyor ve sözcüsü olmam için feryat ediyor. Hissediyorum ama anlatamıyorum.”* Sözleri bu satırları kaleme almamı sağladı. Yazmak her zaman iyi geldi bana umarım bu da iyi gelir yaşadığımız bu zor günlerde.

Adana’dan sevgilerle.

Manolya

* Martin Eden, Jack London