Çocuklarımız Kaybolup Gitmesin

Bazı zamanlarda takıntı denecek düzeyde belki çocuklarımı telefondan, televizyondan, ipadden sosyal medyadan uzak tutmaya çalışıyor olabilirim.

Åžimdi bir video izledim, “çocuklarınıza mümkünse 11 yaşına kadar sosyal medya hesabı açtırmayın” diyor. Evet, bunun savunuculuÄŸunu yapıyor, hatta ebeveynleri bilgilendirmeye bile çalışıyoruz zaman zaman. Eskisi gibi birine ulaÅŸmak için, telefonunu bilmenize gerek yok. Adını soyadını biliyorsanız instagram, facebook veya diÄŸer sosyal medya araçları yoluyla istediÄŸiniz her kimse daha kolay ulaÅŸabiliyorsunuz. Kullanmayan var mı bu kolaylığı? Teknolojinin bizlere sunduÄŸu bir kolaylık bu. Biz kime cevap vermek istiyorsak veriyor, bizi rahatsız eden bir durum varsa yok sayabiliyoruz. Peki ya çocuklarımız, bu kadar mantıklı evet ya da hayır diyebilirler mi sizce? Ya da ÅŸu görseli yüklersem ÅŸöyle olur, bu cümleyi oraya yazarsam böyle olur diye etraflıca düÅŸünebilirler mi büyükler gibi? Bu nedenledir ki çocuklarımız belirli bir olgunluÄŸa, bilinç düzeyine ulaÅŸana kadar herkesin ulaÅŸabileceÄŸi ya da her ÅŸeyle karşılaÅŸabilecekleri mecralardan mümkün olduÄŸunca uzak tutmalıyız.

Neler mi yapmalıyız bunun için? Spora, sanata, teknolojiyi doÄŸru kullanmaya, kitaplara ve harekete yönlendirmeliyiz. Bu nedenle bir proje bile baÅŸlattık Annerehberi olarak. Parklarda, bahçelerde oynasınlar, bizim zamanımızdaki gibi mümkünse sokak çocuÄŸu olsunlar. Enerjilerini boÅŸaltsınlar.

Birlikte vakit geçirelim. Birçok ÅŸeyi maalesef tek baÅŸlarına oldukları için yapmak istemezler ama bizimle seve seve yaparlar. ArkadaÅŸları yokken, tek başına sıkılacaktır o nedenle paten kaymak istemiyorsa, “sen paten kay, ben yürüyüÅŸ deyiverin” atın kendinizi dışarı. Biz hareketli olalım ki, onlara da hareketi öÄŸretelim.  Tabi ki yalnız yapmayı da bilecekler bilmeleri de gerek zaten.  Bizler örnek olmalıyız onlara elimizde sürekli telefon varken onlara “telefondan vb.den uzak durmalarını söylemek” ne kadar doÄŸru olur sizce?

Paylaşımlarımız olmalı. Bizde onlarla çocuk olmalıyız bazen. Daha önce birkaç yazımda yine bahsetmiÅŸtim anı biriktirmeliyiz birlikte. Anı biriktirmek amaçlı yaptığımız paylaşımları seviyorum o nedenle, o nedenle ebeveyn & çocuk birlikte katılabilecekleri etkinlikler düzenlemek istiyoruz.

Kızım baleye baÅŸladığı yıllarda, kapıda beklerdik ebeveynler, ya da bırakıp sonra alırdık çocuklarımızı. Kitap okuyanlar, sohbet edenler olurdu bekleme salonunda. ÇoÄŸunluÄŸumuz kurslarda bu ÅŸekilde beklemiyor muyuz? Bende ÅŸöyle düÅŸünürdüm; bir sınıfta biz ebeveynlere açılsa da bize de pilates, step & aerobik vs. gibi ÅŸeyler yapsak. Ya da bizde dans edelim ne kadar güzel olmaz mıydı? Onların spor yapmaya ihtiyacı varda bizim yok mu? Onlar serotonin salgılarken biz neden öylece oturalım ki. Bilmiyorum ben hareketi sevdiÄŸimden belki böyle düÅŸünüyorum. O nedenle düzenlediÄŸimiz etkinliklerde hem çocukları hem de ebeveynleri düÅŸünüyoruz. “Onlar kurstayken bizde kafa dinliyoruz daha iyi” diye düÅŸünenler de vardır saygı duyarım.

2,5 yıl iki çocuÄŸumu da yüzme kursuna götürdük eÅŸimle birlikte. Bu süreçte onlar yüzmedeyken 1,5 saat yürüdük bizde eÅŸimle, arkadaÅŸlarla, bazen de yalnız. Diyorum ya hareketi seviyorum. Neden sizde yüzmediniz diye sorarsanız, biraz ıslak bir spor ya iÅŸten yeni gitmiÅŸsin, koÅŸturuyorsun, iki çocuÄŸun yıkanması vs. o kadarından da gözün korkuyor ister istemez. Açık havada müzik dinlerken mutlu oluyor insan. Ayrıca açık havada yürüyüÅŸ yaparken zihin daha açık olurmuÅŸ Mümin Sekman öyle diyor :)

Yani arkadaÅŸlar, biz çocuÄŸumuzun kafasını sanat, spor, fiziksel aktivite, birlikte farklı etkinliklerle zaman geçirerek  doldurmazsak maalesef dijital dünya nasıl ve ne olduÄŸunu bilmediÄŸimiz ÅŸeylerle dolduracak haberiniz olsun. Masraflı olabilir, yorucu olabilir, o kurstan o kursa götürürken, kendimizi Åžöfor Nebahat modunda hissedebiliriz ama çocuÄŸumuzun kaybolup gitmesini istemiyorsak bunları yapmaya mecburuz. Dönemimiz maalesef bunu gerektiriyor.

ÇOCUKLARIMIZ KAYBOLUP GÄ°TMESÄ°N...