Anneye mektup

Bir anneden anneye mektup

Sevgili anne;

"Biraz daha sabredersen çocukların büyüyecek ve rahat edeceksin" deseler de inanma olur mu? Büyüdükçe ilgilenmemiz, çözmemiz gereken konular da büyüyor çünkü. Küçükken 10 TL’ lik oyuncağı alıp almayacağını konuştuğun çocuğunla, büyüyünce alacağın gerçek telefonun markasını konuşurken buluyorsun kendini. Her dönemin kendine göre zorlukları var. Annelik öyle bir ünvan ki inişli, çıkışlı, bazen mutlu eder seni bazen mutsuz, bazen ağlatır seni bazen karnın ağrıyana kadar güldürür. Birazcık kendini yalnız hissettiğin zaman şunu düşün;

Unutma! Her anne seninle aynı dönemlerden geçiyor. Bebeklik çocukluk dönemlerinde işi nedeniyle aile bütünlüğünü sağlayamayanlar, eşi mesleği gereği gece nöbete kalanlar, uzak ülkelerde çalışmak zorunda olanlar, ya da anlaşmazlık nedeniyle aynı evin içinde ayrı gibi yaşayanlar, aynı şehirde yaşayıp arada bir çocuğunu görenler, bu olasılıklar sonsuzluk kadar fazladır biliyor musun sevgili "anne". Tıpkı yazar Matt Haig'in "Gece yarısı kütüphanesi" kitabındaki gibi sınırsız olasılıkla yaşadığımız çocuklu bir hayat.

Değiştiremeyeceği şeyleri kabul etmeli insan. Zorluk yaşıyor olabilirsin ama yalnız değilsin sevgili "anne". Birçok anne seninle aynı durumda. Şu an mevcut durumu ya adım adım değiştirmeye çabalamalı (eğer mümkünse tabi),  değiştiremiyorsan kabul etmelisin. Ne demişler “Allahım bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabullenmek için kuvvet, değiştirebileceğim şeyler için cesaret ve bu ikisini birbirinden ayırmak için akıl ver”.

Başına gelen en güzel şeylerden biri annelik unutma. Acısıyla tatlısıyla yaşa bu güzel günlerini onlarla yaşadığın tatlı zamanları. Şimdi yaşadığın zorluk her neyse çık balkona, aç kollarını, kapat gözlerini ve "kabul ediyorum" de. Sonra çocuklarının yanına git ve sev, öp, dokun, sarıl çek kokularını içine.
Güzel an da kötü anda kalıcı değil, sabitleyemiyor, başa tutturamıyorsun istesen bile, geçiyor gidiyor sevgili anne.

 
Bütün annelere en içten sevgilerimle.