İkinci Çocuk Kararı

Merhaba,

Keyifle takip ettiğim ve çok faydalı bilgiler edindiğim bu değerli sitede yazı yazabilmek benim için çok önemli ve kıymetli.

Uzman ya da yazar değilim. Sadece araştırmayı, okumayı, öğrenmeyi ve yazmayı seven iki çocuklu çalışan bir anneyim. Bankacıyım ama sürekli çocuklarla ilgili eğitimler alıyorum. Çocuk gelişimi 2.sınıf öğrencisiyim aynı zamanda

İnternet sitelerinde, forumlarda araştırdığım ve uzman görüşlerine, deneyimli anne baba fikirlerine başvurduğum, ciddi kafa yorduğum bir konu ile ilgili naçizane deneyimlerimi paylaşacağım sizlerle.

“İkinci çocuk kararı”

Başlangıçta basit ve kolayca alınabilecek bir karar gibi görünse de, ciddi bir şekilde düşünmeye başladığımızda, aklımızda milyonlarca soru bırakan bir konuya dönüşmüştü bizim için. Üstelik büyük oğlumun sancılı geçen 1.sınıf döneminde düşünmeye başlamamız da süreci biraz daha zorlaştırmıştı.

Stresli bir mesleği olan ve ilk çocukta ciddi acemilik, panik ve korkular yaşayan bir anne olduğumdan çevrem tamamen ikiye bölünmüştü. Asla düşünme diyenler ve geç bile kaldıncılar.

Bu kararı alabilmenin, bir kitabı ya da kuralı yok diye düşünüyorum. Benim karar almamda ise iki önemli noktanın etkisi olmuştu:

Bunlardan ilki; “Kardeş Sevgisi”. Karar alma sürecinde hep şunu düşündüm; ben kardeş sevgisini, dayanışmasını iliklerime kadar hissedip yaşamışken neden kendi çocuğumu bundan mahrum edeceğim? Diğeri ise;  büyük oğlumun kardeş isteği idi.  Artık ciddi davranış değişiklikleri ile sıklıkla ve hatta ağlayarak kardeş isteğini dile getirmeye başlamıştı.

Peki, kolay mı oldu? Tabii ki hayır. Gerçekten çok zor, ama bir o kadar da harika ve mucizevi bir şey evlat sahibi olabilmek. Evladın için, onun kardeşliği tadabilmesi için yeniden anne olma yoluna girebilmek.

İnanın bana ilk çocukta yaşanan acemilikler, stres ve korkular olmadı ikincide. Yaşayanlar da vardır muhakkak ama azaldığı bir gerçek. Somut bir örnek vermem gerekirse; ilk çocuğumu annemle büyüttüm. Annem çok fazla fedakarlık yaptı ve uzun süre onu yıpratmanın suçluluğunu yaşadım. Kendimle, anneliği beceremediğim düşüncesi ile savaştım durmadan. Bir taraftan yaralarını sarıp diğer taraftan evladına yetebilmek için pes etmeden emzirmenin ne demek olduğunu yaşayanlar bilir. Çevresindeki çok bilmiş kişiler tarafından zorla lohusa depresyonuna girdirilmiş annelerden biriydim ben de. Okurken birçoğunuza tanıdık gelecektir eminim. Bunların hepsini fazlasıyla yaşadım ve tecrübe ettim. Kendi yaşadıklarımı ağlamaktan şişmiş gözlerle izledim.

 İkinci çocukta bu yaşadıklarımın büyük bir kısmını yaşamadım mı? Elbette tekrar yaşadım. Evet, ama yaşayıp o ağladığım, isyan ettiğim durumlara, sadece gülümsedim bu kez ve daha mantıklı kararlar verebildim, daha farklı yollar seçebildim. Emzirmenin, uyku eğitimi verebilmenin ya da başka şeylerin değil sadece çocuğumla huzurla baş başa kalabilmenin, onu doya doya öpüp koklayabilmenin önemli olduğunu deneyimledim. Yaşanan sürece büyük oğlumu da dahil ederek, hem kendi yükümü hafiflettim hem de ona verdiğim sorumluluklarla, onun abiliği tam anlamıyla hissedebilmesine katkıda bulundum. Zorlandığım, tıkandığım anlarda psikolog olan kız kardeşime danıştım. Onu da itiraf edeyim.

Burada göz ardı edilmemesi gereken bir unsur daha var ki o da; bu zorlu süreçte babanın desteği.  Gerçekten çok ama çok önemli bir konu. Tek çocukta bir şekilde idare edebiliyorsunuz belki ama iki çocuklu hayatta, psikolojisini fazlasıyla düşünmeniz gereken bir de ilk çocuğunuz var. Siz küçüğün bakımıyla ilgilenirken babanın da diğer çocukla daha fazla ilgilenmesi gerekecek. Her ikinizin de davranış ve sözleriniz ile onun sizin için çok önemli olduğunuzu hissettirmeniz gerekecek.

Son olarak bu karar, sadece anne ve babanın vermesi gereken bir karar. Çünkü o evde çocuklarla baş başa kalacak ve her türlü zor ama bir o kadar da eşsiz anı yaşayacak olan sizsiniz. İkinci çocuğun bakımını, geleceğini planladıysanız, ilk çocuğunuzun psikolojisi için çaba gösterebileceğinize inanıyorsanız neden olmasın?

Kalbinizin sesini dinleyin.

Sevgiler

Konuk Yazar

Güneş Yılmaz