29 Ekim 1938

29 Ekim 1938 tarihte önemli bir gün. Atatürk Cumhuriyetin 15. Yılında Dolmabahçe sarayında.

Bütün arzusu Ankara'ya gitmek, Cumhuriyet'in on beşinci yıl dönümü töreninde bulunmak, Ordusu ve milleti ile son defa karşılaşmaktı. Hatta stadyum merdivenlerini çıkmaktan kurtulması için acele olarak bir asansör de yaptırılmıştı.

 O durumda iken bile dil çalışmalarını yakından takip ediyor, yılbaşı nutkunun hazırlanması işine yardım ediyordu: “Büyük komutaya, şimdiye kadar olduğu gibi, bütün işlerinde başarılar dilerim ” cümlesi Meclis’ e devlet reisi sıfatı ile son sözü olmuştur.

Ankara'ya gitmekten ümit kesince dudaklarını bükerek:

• Bu zayıf halimle Ankara' ya gitmekte bir fayda görmüyorum. Gidersem hiç kimsenin yardımı olmadan hiç olmazsa otomobile kadar yürüyebilmeli, arkadaşlarımla selamlaşabilmeliyim, bunları yapamayacağımı anlıyorum demişti.

Cumhuriyet Bayramı gecesi, Boğaziçi vapurlarından birini tutan gençler, Dolmabahçe Sarayı'nın rıhtımına yaklaşmışlar, haykırışıyorlardı. Atatürk kesik kesik konuşarak pencereye gitmek istediğini anlattı. Kollarına girdiler.  Pencere kenarındaki koltuğa oturdu. Vapurda bir kıyamettir koptu. Gençler hep bir ağızdan “Dağ başını duman almış - Gümüş Dere Durmaz Akar”, türküsünü söylüyorlardı. Atatürk mırıldandı:

• Bu bayramlar ve yarınlar sizindir, güle güle… dedi ve gözyaşları ile yatağına döndü.

#FalihRıfkıAtay  #kitap #Çankaya